Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

волочи́ть несов.

1. (таскать) валачы́ць, цяга́ць;

2. (тащить) валачы́, цягну́ць;

3. техн. валачы́ць;

волочи́ть про́волоку валачы́ць дрот;

едва́ волочи́ть но́ги ледзь цяга́ць но́гі.

волочи́тьсяI несов.

1. (таскаться) валачы́цца, цяга́цца;

2. (тащиться) валачы́ся, цягну́цца;

3. страд., техн. валачы́цца.

волочи́тьсяII несов., разг., уст. (ухаживать) заляца́цца (да каго); упада́ць (за кім), уляга́ць (за кім).

воло́чь разг., см. волочи́ть 1;

воло́чься разг., см. волочи́тьсяI 1.

воло́шский, см. гре́цкий.

волхв уст. вяшчу́н, род. вешчуна́ м., вядзьма́к, род. ведзьмака́ м.;

волхвова́ние ср. вядзьма́рства, -ва ср., чарава́нне, -ння ср.; (гадание) варажба́, -бы́ ж.;

волхвова́ть несов. вядзьма́рыць, чарава́ць; (гадать) варажы́ць.

Во́лхов р. Во́лхаў, -хава м.