Verbum

Дубі́тава

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

дубі́ца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

Ду́біца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

дубі́цца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

дубі́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Ду́бічна

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Ду́бічы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

дубі́чыць

‘дубасіць каго-небудзь і без прамога дапаўнення (у што-небудзь, па чым-небудзь)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Крыніцы: piskunou2012.

Ду́бішча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Дубі́шча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне