ду́б
‘драўніна’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| ду́б | |
| ду́бу | |
| ду́бу | |
| ду́б | |
| ду́бам | |
| ду́бе |
Крыніцы:
Verbum
анлайнавы слоўнікГраматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Скарачэнніду́б
‘дрэва’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| ду́б | дубы́ | |
| ду́ба | дубо́ў | |
| ду́бу | дуба́м | |
| ду́б | дубы́ | |
| ду́бам | дуба́мі | |
| ду́бе | дуба́х |
Крыніцы:
ду́ба
прыслоўе
| ду́ба | - | - |
Крыніцы:
Ду́бава
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
| Ду́бава | |
| Ду́бава | |
| Ду́баву | |
| Ду́бава | |
| Ду́бавам | |
| Ду́баве |
дубава́тасць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
| дубава́тасць | |
| дубава́тасці | |
| дубава́тасці | |
| дубава́тасць | |
| дубава́тасцю | |
| дубава́тасці |
Крыніцы:
дубава́ты
прыметнік, якасны
| дубава́ты | дубава́тая | дубава́тае | дубава́тыя | |
| дубава́тага | дубава́тай дубава́тае |
дубава́тага | дубава́тых | |
| дубава́таму | дубава́тай | дубава́таму | дубава́тым | |
| дубава́ты ( дубава́тага ( |
дубава́тую | дубава́тае | дубава́тыя ( дубава́тых ( |
|
| дубава́тым | дубава́тай дубава́таю |
дубава́тым | дубава́тымі | |
| дубава́тым | дубава́тай | дубава́тым | дубава́тых | |
Крыніцы:
Дубава́я
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне
| Дубава́я | |
| Дубаво́й | |
| Дубаво́й | |
| Дубаву́ю | |
| Дубаво́й Дубаво́ю |
|
| Дубаво́й |
Дубаве́ц
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| Дубаве́ц | |
| Дубаўца́ | |
| Дубаўцу́ | |
| Дубаве́ц | |
| Дубаўцо́м | |
| Дубаўцы́ |
Дубаві́к
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| Дубаві́к | |
| Дубавіка́ | |
| Дубавіку́ | |
| Дубаві́к | |
| Дубавіко́м | |
| Дубавіку́ |
Дубаві́ца
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
| Дубаві́ца | |
| Дубаві́цы | |
| Дубаві́цы | |
| Дубаві́цу | |
| Дубаві́цай Дубаві́цаю |
|
| Дубаві́цы |