дубі́чыць
‘дубасіць каго-небудзь і без прамога дапаўнення (у што-небудзь, па чым-небудзь)’
дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час | ||
|---|---|---|
| дубі́чу | дубі́чым | |
| дубі́чыш | дубі́чыце | |
| дубі́чыць | дубі́чаць | |
| Прошлы час | ||
| дубі́чыў | дубі́чылі | |
| дубі́чыла | ||
| дубі́чыла | ||
| Загадны лад | ||
| дубі́ч | дубі́чце | |
| Дзеепрыслоўе | ||
| дубі́чачы | ||
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)