дзік
Verbum
анлайнавы слоўнікдзі́ка
1. wild;
2. (са страхам) erschrócken, erschréckt (крык);
3. (дзіўна, незвычайна) úngewöhnlich, mérkwürdig;
4. (запушчана, недагледжана) vernáchlässigt, úngepflegt
дзікабра́з
дзікава́ты scheu, ménschenscheu
дзікаро́слы wíldwachsend;
дзікаро́слыя плады́ Wíldfrüchte
дзікаро́слы раслі́ны Wíldwuchs
дзі́касць
дзі́касць но́раваў Síttenentartung
дзі́кі
1. (першабытная стадыя развіцця) primitív [-´ti:f] (пра людзей);
2. (не прыручаны, не культываваны) wild, wild lébend [wáchsend]; úngezähmt (звер); nicht gezüchtet (расліна); únberührt (прырода);
3. (неабжыты, занядбаны) verwíldert;
дзі́кая мясцо́васць Wíldnis
4.
дзі́кія но́равы róhe [wílde] Sítten
5.
◊ быць у дзі́кім захапле́нні héllauf begéistert sein (ад каго
дзі́кая ду́мка ein únsinniger [wáhnsinniger] Gedánke;
дзі́кі боль rásender Schmerz
дзіклі́вы
1. (палахлівы) scheu; ménschenscheu;
2. (сарамлівы) schüchtern, verlégen;
3. (нелюдзімы) úngesellig
дзіку́н
1. (першабытны чалавек) Úrmensch
2.
дзіку́нка