Verbum

гуса́к, ‑а, м.

Самец гусі.

гу́санька, ‑і, ДМ ‑ньцы; Р мн. ‑нек; ж.

Разм. і нар.-паэт. Памянш.-ласк. да гусь. Ой ляцелі гусанькі цераз сад. З нар. песні.

гуса́р, ‑а, м.

1. Салдат венгерскай лёгкай кавалерыі, уведзенай у XV ст.

2. У царскай і некаторых іншаземных арміях — ваенны з часцей лёгкай кавалерыі, якія насілі форму венгерскага ўзору.

[Венг. huszar.]

гуса́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гусара, гусараў, належыць ім. Гусарскі полк. Гусарскі мундзір.

гусачо́к, ‑чка, м.

Беларускі народны танец, блізкі да карагода.

гусегадо́ўля, ‑і, ж.

Развядзенне гусей.

гусегадо́ўчы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гусегадоўлі. Гусегадоўчая ферма.

гу́сельны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гусляў, прызначаны для іх. Гусельныя струны.

гу́сеніца, ‑ы, ж.

Шырокі металічны ланцуг, які надзяваецца на колы цяжкіх машын для лепшай праходнасці. Гусеніцы танка. □ За акном, лязгаючы гусеніцамі, адзін за адным ішлі на раскарчоўку зарасніку трактары. Пальчэўскі.

гу́сенічны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гусеніцы. Гусенічная стужка. // Які перамяшчаецца пры дапамозе гусеніц. Гусенічны трактар. Гусенічны экскаватар. Гусенічны цягач. // Які ўтвараецца з дапамогай гусеніц. Гусенічны ход.