Verbum

а́фікс, ‑а, м.

Марфема, акрамя кораня і канчатка, якая служыць для ўтварэння слоў і для надання ім новага значэння.

[Ад. лац. affixus — прымацаваны.]

афікса́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да афікса.

афі́т, ‑у, М афіце, м.

Мінерал розных адценняў светлай афарбоўкі; адзін з відаў змеевіка (у 2 знач.).

афі́тавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да афіту.

афіцар’ё, ‑я, н., зб.

Разм. пагард. Афіцэры. — А ў самой вёсцы гітлераўская салдатня і афіцар’ё пабеглі па хатах.. шукаць сабе спажывы. Чорны.

афіцыёз, ‑а, м.

У буржуазных краінах — афіцыёзны друкаваны орган.

[Ад лац. officiosus — паслужлівы.]

афіцыёзнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць афіцыёзнага.

афіцыёзны, ‑ая, ‑ае.

Які фармальна не звязаны з урадам, але на справе праводзіць яго погляды.

афіцы́йнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць афіцыйнага. У Любачкі адразу знікла.. афіцыйнасць, якую яна напусціла на сябе. Асіпенка.

афіцы́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Які ўстаноўлены ўрадам, адміністрацыяй, службовай асобай, выходзіць ад іх. Афіцыйная прапаганда. Афіцыйная асоба. Афіцыйны дакумент.

2. Зроблены па ўстаноўленай форме, з захаваннем усіх правіл, фармальнасцей. Афіцыйны прыём. Афіцыйнае запрашэнне. // перан. Халодна-ветлівы, стрыманы. Шчыра кажучы,.. [Лявонку] падабаўся афіцыйны тон размовы. Жычка.