пракі́нуцца, ‑нецца; зак.
1. Зак. да пракідацца.
2. Абл. Прачнуцца. Калі.. [Севярын] пракінуўся — палыхала зара. Святло ахапіла палову неба. Караткевіч.
пракі́нуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., што.
1. Кінуць праз што‑н.
2. Злічыць, падлічыць (на лічыльніках). Пракінуць на лічыльніках.
3. Прапусціць, недагледзець. — Пайду, думаю, паўз кусты, ці ўсё сена разбіта, ці не пракінуў хто пракос які. Ермаловіч.
4. і без дап. Кінуўшы, не папасці, прамахнуцца.
пракіпе́ць, ‑піць; зак.
Кіпець некаторы час, даходзячы да гатоўнасці. Суп пракіпеў.
пракіпяці́ць, ‑пячу, ‑пяціш, ‑пяціць; зак., што.
1. Даць пракіпець; кіпячэннем давесці да гатоўнасці. Пракіпяціць малако. // Апрацаваць кіпячэннем для надання якіх‑н. якасцей. Пракіпяціць шпрыц.
2. і без дап. Кіпяціць некаторы час.
пракіпячо́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад пракіпяціць.
пракіса́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. пракісаць — пракіснуць.
пракі́слы, ‑ая, ‑ае.
Сапсаваны ў выніку браджэння; кіслы. Пракіслае віно. □ Суздалеў сышоў у Ціхарэцку з поезда і піў на аўтобуснай станцыі пры саракаградуснай спёцы пракіслы морс — шклянку за шклянкай. Чыгрынаў. // Уласцівы чаму‑н. сапсаванаму, непрыемны (пра пах). Пракіслы пах паветра ў пакоі.
пракі́снуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. пракіс, ‑ла і пракіснуў, ‑нуда; зак.
Сапсаваццца ў выніку браджэння. Боршч пракіс.
праклада́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. пракладаць — пракласці.