уто́ркваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да уторкнуць.
уто́ркнуты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад уторкнуць.
уто́ркнуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Уткнуцца вострым канцом у што‑н. Кап’ё ўторкнулася ў зямлю.
2. Уперціся, уткнуцца ў што‑н. У бераг носам пад кустом Уторкнулася лодка. Скарынкін. Мой, вораг ляжаў нерухома, уторкнуўшыся тварам у снег. Шамякін.
3. перан. Не ўзнімаючы вачэй, паглыбіцца ў якую‑н. справу. Уторкнуўшыся ў газету,.. [афіцэр] ужо думае аб дарозе. Ракітны.
уто́ркнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., што.
Уткнуць, усадзіць што‑н. вострае, тонкае ў глыб або ўнутр чаго‑н. Андрэй спыніўся, узяў жмут вільготнай травы, абцёр касу, уторкнуў востры канец касільна ў зямлю. Дуброўскі. // Уставіць, палажыць што‑н. Трэнер панюхаў букецік, а потым, не падымаючыся з канапы, уторкнуў яго ў вузенькую.. вазу, што стаяла на падаконніку. Хомчанка.
уто́рнік, ‑а, м.
Спец. Прылада для нарэзкі ўтор 1.
уто́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак.
1. Спец. Выконваць другую партыю ў спевах або на музычным інструменце; тураваць. Забыўшыся па стомленасць, Леванок пачынаў уторыць Мар’яне, і два галасы, пераплятаючыся, напаўнялі пакой любімай мелодыяй... Стаховіч.
2. каму-чаму. Паўтараць якія‑н. гукі. Раскоцістым рэхам уторыць Машынам суседні лясок. Колас. Зямля па шчырасці аддорыць За шчодрасць жыхара нябёс: Зірні, як промню ліст уторыць Суладнай музыкаю рос! Гаўрусёў.
уто́ўкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да утаўчы.
уто́ўкванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. утоўкваць — утаўчы.
уто́ўкваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да утаўчы.
уто́ўпіцца, ‑піцца; зак.
Разм. Змясціцца, памясціцца. Агуркі ў дзежцы не ўтоўпіліся.