Verbum

амо́нім, ‑а, м.

Слова, якое гучыць аднолькава з іншым словам, але адрозніваецца ад апошняга значэннем.

[Грэч. homos — аднолькавы і onyma — імя.]

амо́рфнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць аморфнага; бясформеннасць; расплывістасць.

амо́рфны, ‑ая, ‑ае.

1. Спец. Які не мае крышталічнай будовы. Аморфнае рэчыва. Аморфны стан.

2. Які не мае форм змянення. Аморфныя мовы.

3. перан. Бясформенны; расплывісты. Аморфны твор.

[Ад грэч. amorphos — бясформеннасць.]

ампелагра́фія, ‑і, ж.

Спец. Навука аб сартах і відах вінаграду.

[Грэч. ámpelos — вінаград і gráphō — пішу.]

ампелатэрапі́я, ‑і, ж.

Спец. Выкарыстанне вінаграду для лячэння розных захворванняў; вінаграднае лячэнне.

[Ад грэч. ámpelos — вінаград і therapéia — лячэнне.]

а́мпельны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: ампельныя расліны — дэкаратыўныя з паўзучымі сцёбламі расліны, якія вырошчваюцца ў падвесных вазах.

[Ад ням. ampel — вісячая ваза для кветак.]

ампе́р, ‑а, м.

Адзінка вымярэння сілы электрычнага току.

[Ад уласнага імя.]

амперме́тр, ‑а, м.

Прыбор, пры дапамозе якога вымяраецца сіла электрычнага току.

ампе́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ампера.

ампі́р, ‑у, м.

Мастацкі стыль, які ўзнік у часы Напалеона I, пашыраны галоўным чынам у архітэктуры і прыкладным мастацтве; позні класіцызм. Будынак у стылі ампір.

[Ад фр. empire — імперыя.]