кля́ўзны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які заключае ў сабе кляўзу. Кляўзнае пісьмо. // Які займаецца кляўзамі; схільны да кляўз. Кляўзны чалавек.
кля́цаць і кла́цаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Ляскаць, шчоўкаць. Бабарыка і іншыя кляцалі затворамі, аглядаючы патропныя магазіны. Лупсякоў.
кля́цнуць і кла́цнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не, зак.
Аднакр. да кляцаць, клацаць.
кляцьба́, ‑ы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. клясці. Там-сям прарвецца і кляцьба, Скрабецца ў сэрцы нейкі смоўж. Купала.
2. Словы лаянкі, якімі выражаюць пажаданне зла, няшчасця каму‑н.; праклён. У суседак злых смяротнаю кляцьбою Было: «Каб ты па Месяцу хадзіла!». Барадулін.
кля́ча, ‑ы, ж.
Пагард. Пра худога заезджанага каня.
кля́штар, ‑а, м.
Каталіцкі манастыр. Бернардынскі кляштар. □ На кожным кроку кідаліся ў вочы манастыры, кляштары, касцёлы, цэрквы, кірхі і капліцы са своеасаблівымі скульптурамі каталіцкіх святых. Колас.
[Ням. Kloster з лац. clastrum.]
кля́штарны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да кляштара, належыць яму. Кляштарныя муры. Кляштарны сад.
кляшчо́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
1. звычайна мн. (кляшчо́ткі, ‑так). Разм. Тое, што і ляшчоткі.
2. Абл. Кусок палкі, расшчэплены з аднаго канца або пасярэдзіне, для сціскання чаго‑н. Кляшчотка была зроблена не на яго хвост — падшывальцы .. ўзялі цяжкае палена, і кот не мог адбегчыся далёка. Чыгрынаў.