прысуджэ́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прысуджаць — прысудзіць.
прысудзі́ць, ‑суджу, ‑судзіш, ‑судзіць; зак., каго-што.
1. Прыгаварыць да якога‑н. пакарання; вынесці рашэнне (пра суд). Прысудзіць да турэмнага зняволення. □ Нядошлага хлопчыка-сірату панскі суд у гміне прысудзіў да пакарання розгамі. Брыль. З Сурвілам [Гушка] ўжо расквітаўся, суд прысудзіў зараз жа аддаць і доўг і працэнты. Чорны. // Разм. Вынесці судовы прыгавор аб перадачы каго‑, чаго‑н. каму‑н. — Суд хату мне прысудзіў, бо сын са мною застаецца. Чорны.
2. Вынесці рашэнне аб прысваенні, уручэнні каму‑н. чаго‑н. (узнагароды, звання і інш.). Прысудзіць Дзяржаўную прэмію. □ Абедзеюм [брыгадам] можна было прысудзіць першае месца, але ў брыгадзе Данілюка ў апошні час назіраліся выпадкі недысцыплінаванасці, дык таму ёй прысуджаецца другое месца. Гаўрылкін. Міколу прысудзілі самую вышэйшую прэмію — патэфон. Навуменка.
прысука́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца і ‑сучуся, ‑сучашся, ‑сучацца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прымацавацца, далучыцца шляхам сукання. Нітка добра прысукалася.
2. перан. Разм. Прывязацца, прычапіцца, прыдрацца. — Прысукаўся аканом з двара, што я капу панскага ячменю ўкраў. Грахоўскі.
прысука́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае і ‑сучу, ‑сучаш, ‑суча; зак., што.
Сукаючы, прымацаваць, далучыць. Прысукаць нітку. □ Калі парвецца нітка, трэба імгненна прысукаць, каб яна роўна клалася на пачатак. «Звязда».
прысу́кванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прысукваць — прысукаць.
прысу́квацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да прысукацца.
2. Зал. да прысукваць.
прысу́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прысукаць.
прысуніма́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да прысуняцца.
2. Зал. да прысунімаць.
прысуніма́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прысуняць.
прысу́нуты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад прысунуць.