Verbum

афе́ра,

гл. афёра.

аферы́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Той, хто займаецца афёрамі; нядобрасумленны дзялок.

аферы́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да аферыст.

афёра і афе́ра, ‑ы, ж.

Рызыкоўная нядобрасумленная справа з мэтай выгады, нажывы. Раптам пасля адной асабліва дзёрзкай афёры крымінальны росшук насцярожыўся. Лужанін. Уся гэта ксяндзоўская афёра была патрэбна на тое, каб яшчэ больш умацаваць перад людзьмі аўтарытэт каменя. Пестрак.

•••

Пайсці (пусціцца) на афёру гл. пайсці.

[Фр. affaire — справа.]

а́фікс, ‑а, м.

Марфема, акрамя кораня і канчатка, якая служыць для ўтварэння слоў і для надання ім новага значэння.

[Ад. лац. affixus — прымацаваны.]

афікса́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да афікса.

афі́т, ‑у, М афіце, м.

Мінерал розных адценняў светлай афарбоўкі; адзін з відаў змеевіка (у 2 знач.).

афі́тавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да афіту.

афіцар’ё, ‑я, н., зб.

Разм. пагард. Афіцэры. — А ў самой вёсцы гітлераўская салдатня і афіцар’ё пабеглі па хатах.. шукаць сабе спажывы. Чорны.

афіцыёз, ‑а, м.

У буржуазных краінах — афіцыёзны друкаваны орган.

[Ад лац. officiosus — паслужлівы.]