прыкле́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прыклеіць.
прыкле́йка, ‑і, ДМ ‑клейцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыклейваць — прыклеіць.
2. Р мн. ‑клеек. Разм. Тое, што прыклеена. Прыклейка адстала.
прыкле́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Стаць на калені, укленчыць. Добра знайсці сцюдзёную крыніцу і прыкленчыць каля яе гаваркой вады. Брыль. [Лукаш] прыкленчыў, нахіліўся да агню, узяў вугольчык.. і палажыў яго ў люльку. Пальчэўскі.
прыкле́цце, ‑я, н.
Месца каля клеці, перад клеццю. На прыклецце прыляцеў з усходу густы прамень барвянага сонца і лёг яскравай плямай на вочы Лясніцкаму. Зарэцкі.
прыклёп, ‑у, м.
Разм. Аб чым‑н., што не адпавядае сваёй сапраўднай сутнасці; адзін выгляд, форма. Цётка, канешне, была тут толькі прыклёпам, Сымон пайшоў на сувязь з нашымі партызанамі. Навуменка. Праўда, сваты і цяпер бываюць часам на вяселлі, Але што гэта за сват: прыклёп адзін. Пальчэўскі.
•••
Дзеля (для) прыклёпу — для выгляду, для прыліку.
прыклёпванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыклёпваць — прыкляпаць і прыклёпвацца — прыкляпацца.
прыклёпвацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да прыкляпацца.
2. Зал. да прыклёпваць.
прыклёпваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прыкляпаць.
прыклёпка, ‑і, ДМ ‑пцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыклёпваць — прыкляпаць.
2. Р мн. ‑пак. Тое, што прыкляпана. Прыклёпка адвалілася.
прыклёпшчык, ‑а, м.
Той, хто займаецца прыклёпкай чаго‑н.