зрэ́звацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Разм.
1. Незак. да зрэзацца.
2. Зал. да зрэзваць.
зрэ́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зрэзаць.
зрэ́зка, ‑і, ДМ ‑зцы, ж.
Дзеянне паводле дзеясл. зразаць — зрэзаць (у 1 знач.).
зрэ́зчык, ‑а, м.
Той, хто займаецца зрэзкай, зразаннем чаго‑н. Зрэзчык тытуню.
зрэ́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Адтуліна ў радужнай абалонцы, праз якую пранікае святло ўнутр вока. У цёмных павялічаных зрэнках свяцілася жудасць. Бядуля. Вочы яго з зелянінкай у зрэнках цяпер, пры няроўным святле лучыны, здаваліся суровымі і калючымі. М. Ткачоў.
•••
Берагчы як зранку вока гл. берагчы.
зрэ́нкавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да зрэнкі. Зрэнкавы нерв.
зрэ́шты,
1. супраціўны злучнік. Злучае сказ (ці яго частку), які абмяжоўвае выказаную думку, сцвярджэнне; адпавядае па значэнню словам: «аднак», «усё ж». У творчасці В. Дуніна-Марцінкевіча ёсць матывы, якія нагадваюць пропаведзь хрысціянскай пакорлівасці, цярпення, але зрэшты і ў гэтага пісьменніка праўда жыцця бярэ верх. Навуменка.
2. у знач. пабочн. Паказвае на раптоўную перамену гаворкі, на нерашучасць, хістанне пры выказванні. Аднак дарэмна паўстанцы Літвы (як, зрэшты, і царскія ўлады) чакалі прыбыцця судна. Г. Кісялёў.