Verbum

во́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Тое, што і вохкаць.

во́хканне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вохкаць.

во́хкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Усклікваць «вох», глыбока ўздыхаць, выказваючы пачуццё прыкрасці, непрыемнасці, жалю, болю і пад. Халуста пачаў бегаць па млыне, хапацца рукамі за галаву, вохкаць, айкаць, стагнаць, стукаць кулакамі ў грудзі. Чарнышэвіч. // Адзывацца гукамі, падобнымі на вохканне. Дзесь далёка-далёка вохкала зямля. Колас. Усю зіму вохкаў лес. Кіпела ў ім жыццё. Бядуля.

во́хкі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і волкі. Вохкія сцежкі. Вохкая коўдра.

во́хнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Аднакр. да вохкаць.

во́хра, ‑ы, ж.

Прыродная мінеральная фарба жоўтага або чырвонага колеру. Футра ў ката было вельмі прыгожае. Дымчата-рыжае, трохі ў бруднаватую вохру. Караткевіч.

[Грэч. ōchros — бледна-жоўты.]

во́хравы, ‑ая, ‑ае.

1. Які ўтрымлівае ў сабе вохру.

2. Жаўтавата-чырвоны, колеру вохры.

во́хрысты, ‑ая, ‑ае.

З прымессю вохры. Вохрыстая гліна. // Колеру вохры; жоўтага або чырвона-карычневага адцення.

во́хрыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак., што.

Фарбаваць, накрываць вохрай.

во́хці, выкл.

Разм. Ужываецца пры выказванні шкадавання, прыкрасці, нездавальнення і пад. Вохці мне!