Verbum

прывя́лены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад прывяліць.

2. у знач. прым. Злёгку правялены.

прывя́ліць, ‑вялю, ‑вяліш, ‑вяліць; зак., што.

Трохі, злёгку завяліць або правяліць. Прывяліць рыбу.

прывя́лы, ‑ая, ‑ае.

Які трохі звяў, прывяў. Паветра стаяла рэдкае, мяккае і здаровае, пахла яно прывялым лісцем, перапрэлаю травою. Адамчык. [Стары] чэша, з трэскам адломвае буйныя кавалкі прывялай драўніны. Ракітны. У гладышы з адбітым горлам пагнулі галовы прывялыя чырвоныя вяргіні. Пташнікаў.

прывя́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прывяліць.

прывя́нуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Разм. Тое, што і прывяць.

прывярзці́ся, ‑зецца; зак.

Паказацца, здацца ва ўяўленні, у сне.

прывярну́ць, ‑вярну, ‑вернеш, ‑верне; зак., каго-што.

1. Павярнуўшы, прыперці, прыхіліць да чаго‑н.; прываліць. Прывярнуць камень да плота. □ Бацька прывярнуў к сцяне падважнік. Чорны.

2. Разм. Тое, што і прываражыць. Дамянік просіць варажбітку, якая з’яўляецца ўвасабленнем лёсу, прывярнуць да яго Ганну. Гіст. бел. сав. літ.

прывярста́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Дадаткова звярстаць. Прывярстаць паласу.

прывяршы́ць, ‑вяршу, ‑вершыш, ‑вершыць; зак., што.

Зрабіць верх (стога), завяршыць.

прывясло́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прывеславаць.