клясці́, кляну, клянеш, кляне; клянём, кленяце; пр. кляў, ‑ла, ‑ло; незак., каго-што.
Пасылаць праклёны; праклінаць. Клясці цяжкі лёс. Клясці пана. □ — Каб ты здох праз ноч! Каб табе дзюба адсохла! — бывала кляне .. [Васілька], як толькі бусел заклякоча. Крапіва.
клясці́ся, клянуся, клянешся, клянецца; клянёмся, кленяцеся; пр. кляўся, клялася, ‑лося; незак., чым і без дап.
1. Даваць клятву, урачыста абяцаць што‑н.; прысягаць. Клянёмся мы — Радзімы чэсць і славу Цераз баі дастойна пранясём! Бачыла. Сумленнем кляўся чыстым ён, Жыццём ён кляўся чыстым, — Любіць свой край да скону дзён, Як любяць камуністы. Бялевіч. // Разм. Настойліва запэўніваць, пераконваць у чым‑н. Спірыдон кляўся і бажыўся, што куфэрак абы-каму не адкрыць. Асіпенка.
2. Разм. Сварачыся, праклінаць адзін аднаго.
кля́тва, ‑ы, ж.
1. Урачыстае абяцанне, запэўненне. Клятва вернасці. □ Прад народам і радзімай Клятвай вернай, нерушымай Паклянуся я. Колас. Я кожны раз даваў сабе клятву: усе сілы аддаць за справу майго бацькі — старога шахцёра, падпольшчыка... Каваль.
2. Уст. Тое, што і кляцьба (у 2 знач.).
клятвапаруша́льнік, ‑а, м.
Кніжн. Той, хто парушае клятву.
клятвапаруша́льніца, ‑ы, ж.
Кніжн. Жан. да клятвапарушальнік.
клятвапарушэ́нне, ‑я, н.
Кніжн. Парушэнне дадзенай клятвы.
кля́твенны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да клятвы; пацверджаны клятвай. Клятвеннае абяцанне.
клятча́сты, ‑ая, ‑ае.
Які мае ўзор, рысунак у клетку. Клятчастая хустка. Клятчастая кашуля.
клятча́тка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.
1. Арганічнае рэчыва, з якога складаецца абалонка клетак расліны і якое з’яўляецца сыравінай для многіх прамысловых вырабаў; цэлюлоза.
2. Рыхлая падскурная злучальная тканка ў арганізме чалавека і жывёлы. Тлушчавая клятчатка.
клятча́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Тое, што і клятчасты. Клятчаты абрус. Клятчатая кепка.
2. Які складаецца з клетак (у 4 знач.). Клятчатая будова рэчыва.