рыфле́нне, ‑я, н.
Спец. Нанясенне рыфляў на паверхню чаго‑н. Рыфленне валікаў.
ры́флены, ‑ая, ‑ае.
Спец. З рыфлямі на паверхні. Рыфленае жалеза. Рыфленае шкло.
ры́флі, ‑яў; адз. няма.
Спец. Паглыбленні і выступы на якой‑н. паверхні. Паралельныя рыфлі шкла.
ры́фма, ‑ы, ж.
Сугучнасць у канцы вершаваных радкоў. Быў .. [Юстын] надзіва вясёлы — .. песні спяваў, падскакваў, жартаваў, смяяўся, гаварыў пагаворкамі ды яшчэ ў рыфму. Бядуля.
•••
Дактылічная рыфма — рыфма з націскам на трэцім ад канца складзе.
Дзеяслоўная рыфма — рыфма, якая ўтвараецца двума дзеясловамі аднолькавай формы, напрыклад: касіць — насіць.
Жаночая рыфма — рыфма з націскам на перадапошнім складзе верша.
Мужчынская рыфма — рыфма з націскам на апошнім складзе верша.
Перакрыжаваная рыфма — рыфма, якая папераменна звязвае радкі вершаў (першы з трэцім, другі з чацвёртым).
[Ад грэч. rhytnmós — суразмернасць, узгодненасць.]
рыфмава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. рыфмаваць.
рыфмава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад рыфмаваць.
2. у знач. прым. Такі, у якім ёсць рыфма, з рыфмамі, у якім рыфмуюцца радкі. Рыфмаваная песня.
рыфмава́цца, ‑муецца; незак.
1. Быць сугучным, уяўляць сабой рыфму. У кожным шасцірадкоўі першыя два радкі рыфмуюцца сумежна, а наступныя чатыры — перакрыжавана. У. Калеснік.
2. Зал. да рыфмаваць (у 2 знач.).
рыфмава́ць, ‑мую, ‑муеш, ‑муе; незак.
1. Разм. Тое, што і рыфмавацца (у 1 знач.).
2. што. Падбіраць словы, радкі для атрымання рыфмы.
рыфмаплёт, ‑а, М ‑плёце, м.
Разм. зневаж. Дрэнны складальнік вершаў; рыфмач.
рыфмаплёцтва, ‑а, н.
Разм. зневаж. Складанне дрэнных, слабых вершаў.