прасту́джаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад прастудзіць.
2. у знач. прым. Хворы ад прастуды. У класе запанавала напружаная цішыня — стала чуваць, як у прастуджанага Паўла Баранца хрыпіць у грудзях. Шамякін.
3. у знач. прым. Такі, які бывае пры прастудзе. — Дарогу трэба перакрыць на суткі, — сіпатым, прастуджаным голасам гаварыў капітан. Быкаў.
прасту́джвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да прастудзіцца.
2. Зал. да прастуджваць.
прасту́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прастудзіць.
прастудзі́цца, ‑студжуся, ‑студзішся, ‑студзіцца; зак.
Захварэць ад прастуды. Дзед колькі дзён таму, ловячы рыбу, вымак і прастудзіўся. Мележ. Пятро прастудзіўся і захварэў на двухбаковае запаленне лёгкіх. Шамякін.
прастудзі́ць, ‑студжу, ‑студзіш, ‑студзіць; зак., каго-што.
Прастудай выклікаць хваробу. Прастудзіць дзяцей. Прастудзіць вуха.
прасту́длівы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Схільны да прастуды. Прастудлівае дзіця.
прасту́дны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да прастуды; выкліканы прастудай. Прастудныя захворванні.
прасту́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
1. што і без дап. Утварыць стук; паведаміць што‑н. умоўным стукам. // без дап. Прайсці, прабегчы са стукам. Па калідоры прастукаў абцасамі суседскі хлопчык. Корбан.
2. каго-што. Даследаваць стан унутраных органаў пры дапамозе лёгкага пастуквання (пальцамі ці малаточкам) па паверхні цела; выстукаць. Прастукаць хвораму грудзі.
3. што і без дап. Стукаць некаторы час.
прасту́кванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прастукваць — прастукаць.
прасту́квацца, ‑аецца; незак.
Зал. да прастукваць.