Verbum

анлайнавы слоўнік

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVu

а б в г д е ё ж з і й к л м н о п р с т у ў ф х ц ч ш э ю я -.

а б в г д е ж з к л м н о п р с т у ў х ц ш

а б г е ж і к п у х ч ш я

іміта́тар, ‑а, м.

Той, хто імітуе каго‑, што‑н. // Артыст, які прафесіянальна займаецца імітацыяй.

[Лац. imitator — пераймальнік.]

іміта́тарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да імітатара. Імітатарскія здольнасці.

імітацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да імітацыі, з’яўляецца імітацыяй. Імітацыйныя рухі.

іміта́цыя, ‑і, ж.

1. Майстэрскае перайманне каго‑, чаго‑н., дакладнае ўзнаўленне, падробна чаго‑н. Імітацыя чужога голасу. □ Капітану стала ясна — забітага неслі ад дарогі, бой — звычайная імітацыя, інсцэніроўка... Ваданосаў.

2. Падробна чаго‑н. пад што‑н.; рэч, выкананая з матэрыялу-заменніка. Імітацыя пад арэх. Імітацыя мармуру.

3. Паўтарэнне музычнага матыву (мелодыі) у другім голасе (хору, аркестра, інструмента) на які‑н. інтэрвал вышэй або ніжэй.