Verbum

імунагене́з, ‑у, м.

Узнікненне імунітэту ў жывёльным або раслінным арганізме.

імуналагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да імуналогіі, з’яў імунітэту. Імуналагічная рэакцыя. Імуналагічная засцярога супраць грыпу.

імунало́гія, ‑і, ж.

Навука аб неўспрымальнасці чалавека і жывёл да інфекцыйных хвароб, а таксама да хвароб, выкліканых паразітамі.

імунамарфало́гія, ‑і, ж.

Навука аб сістэме клетак, якія забяспечваюць развіццё імунітэту пры інфекцыйных хваробах.

імунізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго-што.

1. Зрабіць (рабіць) каго‑, што‑н. імунным да чаго‑н.

2. Даць (даваць) каму‑н. імунітэт (у 2 знач.).

імунізацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да імунізацыі.

імуніза́цыя, ‑і, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. імунізаваць (у 1 знач.).

імунітэ́т, ‑у, М ‑тэце, м.

1. Неўспрымальнасць арганізма да заражэння хваробамі. Набыты імунітэт. Прыроджаны імунітэт. // перан. Здольнасць процістаяць чаму‑н. Ідэйны імунітэт. □ Уменне аўтара думаць, бачыць паэтычна служыць добрым імунітэтам супраць дэкларацыі, просталінейных рашэнняў. «ЛіМ».

2. Выключнае права не падпарадкоўвацца некаторым законам, якое даецца пэўным асобам. Дыпламатычны імунітэт.

[Ад лац. imimunitas — вызваленне ад чаго‑н.]

іму́ннасць, ‑і, ж.

Неўспрымальнасць да заражэння. Імуннасць пшаніцы да галаўні. Імуннасць да розных хвароб.

іму́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Абаронны, ахоўны. Імунная сываратка.

2. Неўспрымальны да яду, да заражэння чым‑н. Імунная ўласцівасць арганізма.

[Ад лац. immunis — свабодны ад чаго‑н., некрануты.]