Verbum

уды́х, ‑у, м.

Кожны асобны ўпуск паветра ў лёгкія пры дыханні, які чаргуецца з выдыхам; проціл. выдых. Зрабіць глыбокі ўдых.

удыха́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ўдыху, удыхання. Удыхальныя рухі. // Які служыць, прызначаны для ўдыхання. Удыхальны клапан.

удыха́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. удыхаць — удыхнуць.

2. Тое, што і удых.

удыха́цца, ‑аецца; незак.

Зал. да удыхаць.

удыха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да удыхнуць.

удыхну́ты, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад удыхнуць.

удыхну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што.

1. Набраць у лёгкія паветра пры дыханні. Лена выйшла на веранду, з асалодай удыхнула свежае асенняе паветра. Няхай. [Сусед] узяў антонаўку, пакруціў яе ў руках, удыхнуў пяшчотны пах і зноў паклаў яблык на столік. Васілевіч.

2. перан.; у каго-што. Напоўніць, усяліць, заставіць пранікнуцца чым‑н. Удыхнуць новыя сілы. Удыхнуць надзею. □ [Расія] ўдыхнула ў творчасць Міцкевіча новыя думкі і пачуцці. Лойка.

удэге́ец,

гл. удэгейцы.

удэге́йка,

гл. удэгейцы.

удэге́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да удэгейцаў, які належыць, уласцівы ім. Удэгейская мова.