пракуро́дыміць і пракурады́міць, ‑млю, ‑міш, ‑міць;
Пакрыць, забрудзіць, насыціць куродымам, дымам.
Verbum
анлайнавы слоўнікТлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVuпракуро́дымлівацца і пракурады́млівацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца;
1.
2.
пракуро́дымліваць і пракурады́мліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
пракуро́р, ‑а,
1. Асоба, якая ажыццяўляе нагляд за дакладным выкананнем законаў.
2. Дзяржаўны абвінаваўца ў судовым працэсе.
[Ад лац. procurare — клапаціцца.]
пракуро́рскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да пракурора; прызначаны для пракурора.
пракуры́цца, ‑куруся, ‑курышся, ‑курыцца;
1. Набыць спецыфічны пах ад пастаяннага ўздзеяння тытунёвага дыму.
2. Зрасходаваць усё курыва і сродкі на курыва.
пракуры́ць, ‑куру, ‑курыш, ‑курыць;
1. Напоўніць, насыціць тытунёвым дымам; пракуродыміць.
2. Зрасходаваць на курэнне.
3. і
праку́с, ‑у,
Рана ад укусу; пракушанае месца.
пракуса́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае;
1. Пракусіць у некалькіх месцах.
2. і
праку́свацца, ‑аецца;