Verbum

ізатоп, ✂, м.

Атам хімічнага элемента, які адрозніваецца ад другога атама таго ж хімічнага элемента сваёй масай.

• Ізатопы урану.

|| прым. ізатопны, ✂.

ізатэрма, ✂, ж. (спец.).

Лінія на графіку, якая злучае месцы з аднолькавай сярэдняй тэмпературай.

|| прым. ізатэрмны, ✂.

ізатэрмія, ✂, ж. (спец.).

Пастаянства тэмпературы.

|| прым. ізатэрмічны, ✂.

• І. склад, вагон.

ізгой, ✂, м.

1. У Старажытнай Русі: чалавек, які страціў сувязь са сваёй сацыяльнай групай, напр. прыгонны селянін, які выкупіўся на волю, купец, які разарыўся.

2. перан. Чалавек, ад якога ўсе адхіліліся, які страціў сваё становішча ў грамадстве, адшчапенец.

|| прым. ізгойскі, ✂.

ізноў, прысл. (разм.).

Зноў, яшчэ раз.

• І. прыйдзецца ехаць.

ізраільцяне, ✂, м.

Насельніцтва Ізраіля.

|| ж. ізраільцянка, ✂.

|| прым. ізраільцянскі, ✂.

ізумруд, ✂, м.

Каштоўны празрысты камень ярка-зялёнага колеру.

|| прым. ізумрудны, ✂.

• І. пярсцёнак (з ізумрудам).

ізумрудны, ✂.

1. гл. ізумруд.

2. Празрыста-зялёны, колеру ізумруду.

   • Ізумруднае лісце.

ізюбр, ✂, м.

Вялікі ўсходнесібірскі алень, разнавіднасць марала.

|| прым. ізюбравы, ✂.