Verbum

чарапок​¹, ✂, м.

Абломак, асколак разбітай глінянай, чыгуннай, шкляной пасудзіны.

|| прым. чарапковы, ✂.

чарапок​², ✂, м. (разм. груб.).

Тое, што і чэрап (у 1 знач.).

• Ляснік дагнаў парубшчыка і загрэў па чарапку.

чараўнік, ✂, м.

1. У казках і павер’ях: той, хто валодае чарамі; вядзьмар.

   • Злы ч. ператварае чалавека ў жабу.

2. Знахар, лекар-самавучка, які лечыцца нібыта з дапамогай вядзьмарства, чараў.

3. перан. Чалавек, здольны захапіць чым-н., зачараваць.

   • Ч. слова.
   • Ч. беларускай паэзіі.

|| прым. чараўніцкі, ✂.

чараўніца, ✂, ж.

1. Паводле казак і павер’яў — жанчына, якая здольна чараваць, вядзьмарыць.

2. Знахарка, лекар-самавучка.

3. перан. Вельмі прыгожая жанчына.

|| прым. чараўніцкі, ✂.

чараўніцтва, ✂, н.

1. Сіла, дзеянні чараўніка; вядзьмарства, чары (уст.).

2. Дзеянні знахара шляхам замоў; знахарства.

|| прым. чараўніцкі, ✂ і чараўнічы, ✂.

чараўнічы, ✂.

1. гл. чараўніцтва.

2. перан. Які выклікае захапленне, зачароўвае; чароўны.

   • Чараўнічыя мясціны палачанскіх азёраў.

чарахнуць, ✂; зак. (разм.).

1. Моцна стукнуць па чым-н.

   • Ч. пугаўём па патыліцы.

2. Стрэліць кароткай чаргой з аўтаматычнай зброі.

   • Ч. з аўтамата.

3. Разануць чым-н. вострым.

   • Ч. нажом па пальцах.

чараціна, ✂, ж.

Адна сцябліна чароту.

чарацянка, ✂, ж.

Пеўчая птушка атрада вераб’іных, якая жыве ў чароце і ўзбярэжных кустах.

• Трашчаць няспынна чарацянкі.

чарва, ✂, ж., зб. (спец.).

Лічынкі пчол.