мара́зм
(гр. marasmos = знясіленне)
1) стан поўнага ўпадку псіхафізічнай дзейнасці (напр. старэчы м.);
2) перан. маральны ўпадак, разлажэнне (упасці ў м.).
маралізава́ць
(фр. moraliser, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)
прапаведаваць строгую мараль, павучаць.
мара́ль
(фр. morale, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)
1) сукупнасць прынцыпаў і норм паводзін людзей у грамадстве (напр. м. узаемаадносін);
2) павучальны вывад з чаго-н. (напр. м. байкі);
3) перан. павучанне, настаўленне (напр. чытаць м.).
мара́льны
(лац. moralis = які датычыць звычаяў)
1) які мае адносіны да маралі, адпавядае правілам паводзін у грамадстве (напр. м. ўчынак);
2) звязаны з духоўнымі перажываннямі чалавека (напр. м-ая падтрымка).
марато́рый
(лац. moratorius = які замаруджвае)
адтэрміноўка якіх-н. дзеянняў, выканання абавязацельстваў, якая ўстанаўліваецца дзяржавай на пэўны тэрмін або да заканчэння якіх-н. надзвычайных абставін (напр. м. на ядзерныя выпрабаванні).
марафе́т
(тур. marafet = майстэрства, спрыт)
лоск, бляск;
наводзіць м. — прыводзіць у парадак свой знешні выгляд, прыбіраць кватэру, горад і г. д.
маргіна́л
(фр. marginal, ад лац. marginalis = пабочны, крайні)
чалавек, які страціў ранейшыя грамадскія сувязі і не прыстасаваўся да новых умоў жыцця (люмпен, басяк і інш.).
ма́ржа́
(фр. marge = край, мяжа)
кам. розніца паміж пакупной і прадажнай цаной тавараў, паміж курсамі каштоўных папер у дзень заключэння і ў дзень выканання здзелкі.
маржына́льны
(фр. marginal, ад лац. marginalis = пабочны, крайні)
экан. блізкі да мяжы, амаль стратны.
ма́рка
(ням. Marke)
1) знак аплаты паштовых збораў;
2) кляймо на тавары з абазначэннем месца вырабу;
3) гатунак, тып вырабу, тавару (напр. м. сталі);
4) разм. рэпутацыя, прэстыж (напр. трымаць марку).