Verbum

эпіле́псія

(гр. epilepsia)

хранічная хвароба галаўнога мозгу, якая выклікае сутаргавыя прыступы са стратай прытомнасці; падучая хвароба.

эпіло́г

(гр. epilogos, ад ері = пасля + logos = слова)

1) заключная частка літаратурнага твора, у якой паведамляецца пра далейшы лёс герояў;

2) заключная сцэна ў оперы;

3) перан. завяршэнне, развязка чаго-н.

эпісталя́рны

(фр. épestolaire, ад лац. epistola < гр. epistole = пісьмо)

1) які датычыць літаратурных твораў, напісаных у форме пісем (напр. э. раман, э. стыль);

2) які з’яўляецца сукупнасцю чыіх-н. пісем (напр. э-ая спадчына Янкі Купалы).

эпіта́фія

[гр. epitaphios (logos) = надмагільнае слова]

1) надпіс на надмагільнай пліце;

2) кароткі верш, напісаны з выпадку чыёй-н. смерці.

эпіцэ́нтр

(п.-лац. epicentrum, ад гр. ері = над + kentron = цэнтр)

1) вобласць на паверхні Зямлі, размешчаная непасрэдна над ачагом землетрасення або выбуху;

2) перан. месца, дзе з найбольшай сілай праяўляецца якая-н. з’ява, падзея (напр. э. пажару, у эпіцэнтры падзей).

эпо́ха

(гр. epoche = прыпынак)

вялікі прамежак часу, які выдзяляецца па характэрных падзеях, з’явах (напр. э. Адраджэння, ледніковая э.).

эргано́міка

(англ. ergonomics, ад гр. ergon = работа + nomos = закон)

галіна ведаў, якая вывучае чалавека і яго дзейнасць ва ўмовах сучаснай вытворчасці з мэтай аптымізацыі прылад, умоў і працэсу працы.

эрза́ц

(ням. Ersatz = літар. замена)

тое, што і сурагат 1.

эро́тыка

(гр. erotikos = любоўны)

1) пачуццёвасць, цікавасць да аголенага цела, да палавых адносін;

2) адлюстраванне аголенага цела і палавых адносін у літаратуры, жывапісе, кіна- і фотамастацтве, а таксама творы, які змяшчаюць такое адлюстраванне.

эруды́т

(лац. eruditus = адукаваны, вучоны)

асоба, якая вылучаецца вялікай эрудыцыяй.