Verbum

халако́ст

(англ. holocaust, ад гр. holos = цалкам + kaustos = спалены)

масавае знішчэнне людзей спальваннем (параўн. генацыд).

хале́рык

(лац. cholericus < гр. cholerikos, ад chole = жоўць)

чалавек, энергічны па тэмпераменце, які лёгка ўзбуджаецца пад уздзеяннем якіх-н. уражанняў.

халестэры́н

(ад гр. chole = жоўць + stereos = цвёрды)

арганічнае тлушчападобнае рэчыва з групы стэрынаў, якое змяшчаецца ў нервовай і тлушчавай тканках, печані жывёл і чалавека і выконвае важную ролю ў жыццядзейнасці арганізма.

халі́ф

(ар. chalifa = пераемнік)

тытул вярхоўнага правіцеля ў радзе краін мусульманскага Усходу, які аб’ядноўваў у сваіх руках духоўную і свецкую ўладу.

ха́лі-га́лі

(англ. hully-gully)

групавы амерыканскі бальны танец, які мае шматлікія варыянты кампазіцый, а таксама музыка да гэтага танца.

хамелео́н

(лац. chamaeleon, ад гр. chamaileon)

1) паўзун атрада яшчарак, здольны мяняць афарбоўку скуры пры раздражненні, перамене колеру навакольнага асяроддзя;

2) перан. чалавек, які лёгка мяняе свае погляды ў залежнасці ад абставін.

хандра́

[ад гр. (hypo)chondria = жывот, вантробы]

маркотны, сумны настрой; туга.

ханжа́

(тур. chadžy, ад ар. hadji = паломнік)

прытворна набожны або прытворна дабрадушны чалавек, крывадушнік.

хао́с

(гр. chaos)

1) бязмерная прастора, бязмежная першабытная маса, з якой, паводле старажытнагрэчаскай міфалогіі, утварылася пасля ўсё існуючае;

2) перан. беспарадак, неразбярыха.

харакі́ры

(яп. hara-kiri, ад hara = жывот + kiri = рэзаць)

самазабойства шляхам успорвання жывата, прынятае ў японскіх самураяў.