Verbum

лака́льны

(лац. localis)

мясцовы, які не выходзіць за пэўныя межы (напр. л-ая вайна, л-ая з’ява).

лакаматы́ў

(фр. locomotive, ад лац. locus = месца + motio = рух)

цягавая машына (паравоз, цеплавоз, электравоз), прызначаная для перамяшчэння па рэйках чыгуначных саставаў або асобных вагонаў.

лакані́зм

(фр. laconisme, ад гр. lakonismos)

кароткасць і дакладнасць у выражэнні думкі, ідэі, задумы.

лака́тар

(англ. locator, ад лац. locare = размяшчаць)

спецыяльная ўстаноўка для вызначэння месцазнаходжання аб’екта з дапамогай адбітых ад яго гукавых ці электрамагнітных хваль або па яго асабістым выпрамяненні (напр. гукавы л., лазерны л.).

лака́ут

(англ. lock-out = літар. зачыняць дзверы перад кім-н.)

закрыццё прадпрыемства і масавае звальненне рабочых як сродак барацьбы супраць забастовак.

лаке́й

(фр. laquais)

1) слуга;

2) перан. асоба, якая падхалімнічае, выслужваецца перад кім-н.

лакірава́ць

(ням. lackieren)

1) пакрываць лакам (напр. л. мэблю);

2) перан. прыхарошваць, хаваючы недахопы (напр. л. рэчаіснасць).

ла́ма

(манг. lama, ад тыбецк. blama = вышэйшы)

будыйскі манах у краінах, дзе пашыраны ламаізм.

ламаі́зм

(фр. lamaïsme, ад тыбецк. blama = вышэйшы)

форма будызму, якая ўзнікла ў VII ст. у Тыбеце і ў XVI—XVIII стст. пашыралася сярод мангольскіх народаў.

ламба́рд

(фр. lombard, ад іт. Lombardia = вобласць у Італіі)

крэдытная ўстанова, якая выдае грашовую пазыку за пэўны працэнт пад заклад рэчаў або маёмасці.