Verbum

рэлі́квія

(лац. reliquiae = рэшткі)

1) прадмет рэлігійнага пакланення, напр. мошчы;

2) прадмет, які беражліва захоўваецца як памяць аб мінулым (напр. гістарычная р., сямейная р.).

рэлі́кт

(лац. relictum = астатак)

арганізм, рэч або з’ява, якія засталіся як перажыткі ад мінулых эпох.

рэлякса́цыя

(лац. relaxatio = памяншэнне, аслабленне)

1) фіз. паступовае вяртанне ў стан раўнавагі фізічнай або фізіка-хімічнай сістэмы, якая была ў неўраўнаважаным стане пад уздзеяннем знешніх сіл;

2) мед. штучнае зніжэнне тонусу шкілетнай мускулатуры пры некаторых хірургічных аперацыях.

рэма́рка

(фр. remarque = памета)

1) тлумачэнне аўтара да тэксту п’есы (звычайна ў дужках), у якім даецца дадатковая характарыстыка абставін дзеяння, знешняга выгляду і паводзін персанажа;

2) уст. памета на палях кнігі, рукапісу.

рэмарке́тынг

(ад лац. re = нанава + англ. marketing = маркетынг)

разнавіднасць маркетынгу, задачай якога з’яўляецца ажыўленне попыту на тавары і паслугі ў выпадку яго зніжэння.

рэме́йк

гл. рымейк.

рэмінісцэ́нцыя

(лац. reminiscentia = успаміны)

1) няясныя ўспаміны, а таксама з’ява, якая наводзіць на ўспаміны, на супастаўленне чаго-н.;

2) адлюстраванне ўплыву чыёй-н. творчасці ў літаратурным, музычным або іншым творы.

рэмі́сія

(лац. remissio = памяншэнне, паслабленне)

1) часовае паслабленне або зніжэнне праяўленняў хваробы;

2) кам. скідка для выраўноўвання сумы плацяжу па рахунку.

рэнамэ́

(фр. renommée)

думка, якая склалася пра каго-н., што-н.

рэнега́т

(с.-лац. renegatus, ад лац. renegare = адракацца)

1) чалавек, які здрадзіў сваім перакананням і перайшоў у лагер праціўніка;

2) чалавек, які адрокся ад сваёй веры; адступнік.