Verbum

рэ́гент

(лац. regens- -ntis = які кіруе)

1) часовы правіцель манархічнай дзяржавы, які назначаецца, калі трон незаняты або манарх не можа здзяйсняць уладу з-за хваробы, непаўналецця, працяглай адсутнасці;

2) дырыжор хору, пераважна царкоўнага.

рэгіён

(англ. region, ад лац. regio, -onis = вобласць)

частка тэрыторыі, якая вылучаецца характэрнымі рысамі (геаграфічнымі, этнаграфічнымі, эканамічнымі і інш.).

рэгістра́цыя

(с.-лац. registratio)

запіс з мэтай уліку, з мэтай надання факту законнай сілы (напр. р. шлюбу).

рэгіяна́льны

(лац. regionalis = абласны)

які адносіцца да пэўнай мясцовасці — рэгіёна, краіны, групы краін (напр. р-ае пагадненне, р-ая нарада, р. слоўнік).

рэгіяна́рны

(ням. regionär, ад лац. regio, -onis = вобласць)

мед. мясцовы, не агульны (напр. р-ая анестэзія, р. кровазварот).

рэгла́мент

(фр. réglement, ад лац. regula = правіла)

1) сукупнасць правіл, якія вызначаюць парадак дзейнасці дзяржаўнага органа, установы, арганізацыі;

2) парадак вядзення пасяджэнняў, канферэнцый, з’ездаў.

рэгламента́цыя

(фр. réglementation, ад лац. regula = правіла)

падпарадкаванне ўстаноўленым правілам.

рэгрэ́с

(лац. regressus)

упадак у развіцці чаго-н., рух назад (напр. р. культуры); проціл. прагрэс.

рэгулява́ць

(лац. regulare)

1) прыводзіць што-н. у пэўную сістэму, падпарадкоўваць пэўнаму правілу (напр. р. дарожны рух, р. цэны);

2) наладжваць правільнае ўзаемадзеянне частак механізма.

рэгуля́рны

(лац. regularis = правільны)

1) раўнамерны, які адбываецца праз пэўныя прамежкі часу (напр. р-ая інфармацыя);

2) пастаянны, арганізаваны па ўсіх правілах (напр. р-ая армія).