Аўгу́р (БРС). Кніжнае запазычанне з рус. авгур (Крукоўскі, Уплыў, 76), што ў сваю чаргу з лац. augur (ад avis ’птушка’ і gur < gurgulio — горла’), першапачаткова ’той, хто гадае на птушках’, гл. Шанскі, 1, А, 27.
Аўгуры́на ’прывязка ў цэпе’ (ДАБМ, камент., 829). Да угары́на ’тс’ з прыстаўным а (параўн. з іншай пратэзай: вугары́на, гл.) і папярэднім прыпадабненнем галосных у пераднаціскных складах.