Verbum

э́нка,

гл. энцы.

энка́ўстыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Спец. Жывапіс, які выконваецца расплаўленымі васковымі фарбамі. На выстаўцы была прадстаўлена і энкаўстыка.

[Грэч. enkaustiké ад enkáiō — выпальваю.]

энкаўсты́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да энкаўстыкі; выкананы метадам энкаўстыкі. Энкаўстычная тэхніка. Энкаўстычны жывапіс.

энкла́ў, ‑лава, м.

Спец. Тэрыторыя або частка тэрыторыі дзяржавы, акружаная з усіх бакоў тэрыторыяй якой‑н. іншай дзяржавы; анклаў.

[Фр. enclave.]

энклі́за, ‑ы, ж.

Спец. Прымыканне склада ці слова к папярэдняму слову са стратай націску і ўтварэннем адзінага фанетычнага слова.

[Грэч. enklisis.]

энклі́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

У лінгвістыцы — слова, якое не мае ўласнага націску і стаіць пасля націскнога слова, да якога яно непасрэдна прымыкае, утвараючы разам з ім адно цэлае ў адносінах націску, напрыклад: «там жа», «згуляць бы».

[Ад грэч. enklitikós — які нахіляецца назад.]

энкліты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да энклітыкі; з’яўляецца энклітыкай. Энклітычныя часціцы.