Verbum

аўча́р, ‑а, м.

Чалавек, які даглядае авечак; авечы пастух.

аўча́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Парода дужых сабак, якія выкарыстоўваюцца для аховы жывёлы на пашы, для каравульнай службы. Я ведаў, што фашысты схапілі яго маці, вывелі ў поле і напусцілі цэлую гайню здаравенных раз’юшаных аўчарак. Янкоўскі.

аўча́рня, ‑і; Р мн. ‑рань; ж.

Авечы хлеў. Калгасная аўчарня.

аўчы́на, ‑ы, ж.

Вырабленая авечая шкура. Шапка з аўчыны. // Разм. Кажух. Чуў увосень ён выццё ваўчынае, А вясной — паводак срэбны звон. Ляжа спаць, укрыецца аўчынаю, — Ад самотных дум знікае сон. Панчанка.

аўчы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Памянш. да аўчына.

•••

Аўчынка вырабу не варта — аб справе, якая не апраўдвае клопату.

Неба з аўчынку здалося гл. неба.

Перабраўся воўк у аўчынку гл. перабрацца.

аўчы́ннік, ‑а, м.

Майстар, які вырабляе аўчыны.

аўчы́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да аўчыны. Аўчыннае прадпрыемства. // Зроблены з аўчыны. Аўчынная шапка.