аўчынка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Памянш. да аўчына.
•••
Аўчынка вырабу не варта — аб справе, якая не апраўдвае клопату.
Неба з аўчынку здалося гл. неба.
Перабраўся воўк у аўчынку гл. перабрацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)