Verbum

ахава́льнік, ‑а, м.

Той, хто ахоўвае што‑н. ад нядобразычлівых замахаў каго‑н., робіць недатыкальным што‑н.

ахава́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да ахавальнік.

ахава́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для аховы каго‑, чаго‑н. Ахавальны тарыф.

ахава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад ахаваць.

ахава́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Зак. да ахоўваць.

аха́йванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. ахайваць.

аха́йвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да ахаяцца.

2. Зал. да ахайваць.

аха́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да ахаяць.

аха́йнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць ахайнага; чысціня, акуратнасць. Зімчука здзівіла ахайнасць і незвычайная кволасць дзяўчынкі. Карпаў. [Люба:] — Прыгажосць і ахайнасць гэта адно, а франтаўство — другое. Чорны.

аха́йны, ‑ая, ‑ае.

Старанна прыбраны; чысты, акуратны. Алесь і Зіна — самі сіроты — кожны па-свойму адчулі ў гэтым ахайным прыемным чалавеку [Нікіфаровічу] нешта бацькоўскае. Броўка. За.. [Міколам Лазнюком] крочыў майстар Красовіч — пажылы каржакаваты мужчына ў ахайным форменным гарнітуры. Васілёнак.