загры́вак, ‑грыўка, м.
Ніжняя частка грывы, якая прылягае да карка. // Задняя частка шыі ў жывёл. Поўсць на пукатым загрыўку аўчаркі тапырылася. Беразняк. // Разм. Патыліца.
•••
Даць па загрыўку гл. даць.
загрыза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да загрызці.
загры́зены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад загрызці.
загры́зці, ‑зу, ‑зеш, ‑зе; пр. загрыз, ‑ла; зак., каго.
1. Грызучы зубамі, давесці да смерці; разарваць. Ваўкі загрызлі каня.
2. перан. Разм. Змучыць, давесці да цяжкага душэўнага стану папрокамі, прыдзіркамі і пад. — Глядзі ж не забудзься каня папасвіць, а то Рыгор загрызе нас з табою. Якімовіч. // Замучыць (пра пачуцці). — Ох, унучак, хаця ў сумлення і няма зубоў, але яно можа загрызці да смерці. Капусцін.
загрыме́ць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак.
1. Пачаць грымець. // Грымнуць, прагрымець. На станцыі загрымеў стрэл. Шамякін. — Дзе арыштант? — загрымеў легіянер, пераступіўшы парог Мартынавай хаты. Колас.
2. Разм. З грукатам упасці, зваліцца. Удар прыйшоўся крыху занізка, і ўсё ж Віктар загрымеў уніз па прыступках. Асіпенка.
загрымірава́цца, ‑руюся, ‑руешся, ‑руецца; зак.
Пакласці на свой твар грым; загрыміраваць сябе. Артысты загрыміраваліся.
загрымірава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., каго.
Пакласці грым на каго‑, што‑н.; надаць каму‑н. з дапамогай грыму іншы знешні выгляд. Загрыміраваць артыстаў.
загрыміро́ўвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да загрыміравацца.
2. Зал. да загрыміроўваць.
загрыміро́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да загрыміраваць.
загрыпава́ць, ‑пую, ‑пуеш, ‑пуе; зак.
Разм. Захварэць на грып.