Verbum

змо́ўчаць,

гл. змаўчаць.

змо́ўчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да змоўчаць.

змо́ўшчык, ‑а, м.

Удзельнік якой‑н. змовы. Міхалка становіцца змоўшчыкам і пасобнікам кулака, жадаючы мець ад гэтага як мага больш карысці. Барсток.

змо́ўшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да змоўшчык.

змо́ўшчыцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да змоўшчыка; такі, як у змоўшчыка. Змоўшчыцкія планы. □ — Маўчы, маладзіца, з гэтай сваёй каравай! — змоўшчыцкім тонам загаварыў старшыня. Паслядовіч.

змо́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад змачыць.

змо́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. змочваць — змачыць.

змо́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да змачыцца.

2. Зал. да змочваць.

змо́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да змачыць.

змрачнава́ты, ‑ая, ‑ае.

Крыху змрочны. Змрачнаваты пакой. Змрачнаваты настрой.