Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ПрадмоваСкарачэнніКніга ў PDF/DjVu

зімо́ўнік, ‑а, м.

Памяшканне для захоўвання пчол зімой; імшанік.

зімо́ўшчык, ‑а, м.

Той, хто застаўся дзе‑н. з якой‑н. пэўнай мэтай на зімоўку. Зімоўшчыкі савецкай антарктычнай станцыі «Мірны».

зімо́ўшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да зімоўшчык.

з’імшы́ць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць.

Зак. да імшыць.

з’імшэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Пакрыты, зарослы мохам. З’імшэлы камень. З’імшэлая страха.

з’імшэ́ць, ‑эе; зак.

Пакрыцца, зарасці мохам.

з’іна́чванне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. з’іначваць.

з’іна́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да з’іначыцца.

2. Зал. да з’іначваць.

з’іна́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да з’іначыць.

з’іна́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Разм. Стаць інакшым, перайначыцца. Як быццам з’іначыўся свет уначы, Маўкліваю, летняй начною парою, І тыя, што клаліся мірна спачыць, Уранку Ўставалі, трымаючы зброю. Броўка. — Я намнога з’іначыўся і сам гэта бачу. З гэтай прычыны мне здаецца, што жыццё маё дома пойдзе нейк інакш, як раней. Чорны.