Verbum

іме́нне, ‑я, н.

Абл. Імя, мянушка, прозвішча. — Прозвішча ў яго было Лубнеўскі. А Парыпанам звалі яго.. — Яна [Грасыльда] падумала. — Мусіць, сам ён сабе такое іменне даў... Пташнікаў.

іме́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да скланяльных часцін мовы (назоўніка, прыметніка, лічэбніка, займенніка); звязаны з імі. Іменнае скланенне. Іменны выказнік. Іменныя словазлучэнні. Іменныя формы прыметнікаў.

імерсі́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да імерсіі, заснаваны на імерсіі (у 2 знач.). Імерсійны аб’ектыў мікраскопа. Імерсійная вадкасць.

іме́рсія, ‑і, ж.

Спец.

1. Уваход аднаго нябеснага цела ў цень другога.

2. Увядзенне каплі вадкасці (звычайна кедравага алею) паміж аб’ектывам мікраскопа і прадметам, які разглядаецца ў ім, для ўзмацнення яркасці і атрымання больш выразнага і павялічанага малюнка.

[Лац. immersio — паглыбленне, апусканне.]

імерэці́н,

гл. імерэціны.

імерэці́нец,

гл. імерэцінцы.

імерэці́нка,

гл. імерэціны.

імерэці́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Імерэціі, імерэцінаў, імерэцінцаў. // у знач. наз. імерэці́нскае, ‑ага, н. Сорт сухога вінаграднага віна. Бутэлька імерэцінскага.

імерэці́нцы, ‑аў; адз. імерэцінец, ‑нца, м.

Тое, што і імерэціны.

імерэці́ны, ‑аў; адз. імерэцін, ‑а, м.; імерэцінка, ‑і, ДМ; мн. імерэцінкі, ‑нак; ж.

Назва грузінаў, якія насяляюць Імерэцію — гістарычную вобласць Грузіі.