угамані́цца, ‑манюся, ‑монішся, ‑моніцца; зак.
Разм. Супакоіцца, уціхнуць. Позна вечарам астрог угаманіўся. Колас. Уночы ля высокага зыркага цяпла паляўнічыя доўга не маглі ўгаманіцца. Кірэенка. — Яна ж на сем гадоў за яго старэйшая. Дзе былі яго [Міколы] вочы? — не магла ўгаманіцца Абрамчыха. Прокша. / Пра птушак, жывёл. На Рымаравай ліпе раптам прачнуліся буслы, заляскалі дзюбамі і доўга не маглі ўгаманіцца. Лобан. // Стаць больш спакойным, ураўнаважаным. Угаманіцца з гадамі. □ [Віхура:] І калі вы ўжо ўгамоніцеся? Гора мне з вамі. Гурскі. / Пра думкі, пачуцці і пад. А думкі, як растрывожаны рой, ніяк не хочуць угаманіцца... Брыль. // Слабеючы, спыніцца. Мяцеліца к вечару ўгаманілася, перастаў ісці снег. Сіняўскі. Уразіў Адама і паўдзённы спакой ракі, такі па-летняму роўны, нібы рака спынілася, заснула... Толькі ў лукавінах ніяк не ўгамоніцца. Вышынскі.
угамані́ць, ‑маню, ‑моніш, ‑моніць; зак., каго-што.
Разм. Супакоіць, суняць. Радасці не было канца, ледзь угаманілі людзей. Дуброўскі.
угамо́н, ‑у, м.
У выразах: угамону няма, угамону няма на каго — нельга стрымаць, спыніць каго‑, што‑н. Разбушавалася аднойчы Мора. Кіпела ўчора І заўчора, І зараз угамону ўсё няма. Корбан. [Палашка:] — Няма на яго ніякага ўгамону, ва ўсякую маю справу .. нос уткне... Лынькоў. Ах, чэрці раскосыя! — абурыўся ён, углядаючыся ў заячыя сляды. — Угамону на іх няма. Хадкевіч.
угамо́ньвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да угаманіцца.
2. Зал. да угамоньваць.
угамо́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да угаманіць.
угамо́ўвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да угамавацца.
2. Зал. да угамоўваць.
угамо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да угамаваць.
угандлява́ць, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; зак., што і чаго.
Разм. Натаргаваць. Вось з [лесу] можна ўгандляваць. Мурашка.
уганя́цца 1, ‑яецца; незак.
Зал. да уганяць.
уганя́цца 2, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; незак., за кім-чым.
Разм.
1. Упадаць за кім‑, чым‑н. Уганяцца за работай з самага маленства.
2. Заляцацца, бегаць за кім‑н.
уганя́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да увагнаць.