ахарактарызава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак., каго-што.
Даць характарыстыку каму‑, чаму‑н. Пра гэтага чалавека [Арэшкіна] Жураўскія не расказвалі, мабыць, не ведалі, а загадчык райана ахарактарызаваў коратка: «Завуч у вас вопытны». Шамякін.
ахарашы́цца, ‑рашуся, ‑рошышся, ‑рошыцца; зак.
Разм. Тое, што і абхарашыцца. Шпакі, паснедаўшы у полі, Пад скрып санлівы жураўля І перадражняць цябе ўволю, І ахарошацца здаля. Гаўрусёў.
ахарашы́ць, ‑рашу, ‑рошыш, ‑рошыць; зак.
Разм. Тое, што і абхарашыць.
ахаро́швацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да ахарашыцца.
ахаро́шваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да ахарашыць.
аха́яны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад ахаяць.
аха́яцца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Старанна прыбраць сябе, набыць прыстойны выгляд. // Ачысціцца (ад бруду). Загаілі трохі раны Ды ахаяліся з бруду. Крапіва.
аха́яць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Прыбраць, прывесці ў прыстойны выгляд, ачысціць каго‑, што‑н.
ахво́сце, ‑я, н.
1. Воўна, якая састрыгаецца з хваста, ног, галавы.
2. перан. Паслугачы, прыхільнікі рэакцыйных грамадскіх груповак; рэшткі разгромленых рэакцыйных арганізацыя. Нацыяналістычнае ахвосце. Фашысцкае ахвосце.
ахво́та, ‑ы, ДМ ‑воце, ж.
1. Жаданне задаволіць якія‑н. свае патрэбы, імкненні, схільнасці, захапленні. У нашай цудоўнай Савецкай Айчыне шлях у жыццё ім шырока адчынен і да навукі, да усякай работы, абы ты здольнасці меў і ахвоту. Дубоўка. З гулам, з грукатам страшэнным Яна [маланка] рухае машыны. Хутка бегае па дроце (Не па ўласнай хоць ахвоце). Крапіва. Іліко плёскаўся ў вадзе, колькі было ахвоты. Самуйлёнак. Дзе няма ахвоты, там няма работы. Прыказка.
2. безас. у знач. вык. Ёсць жаданне што‑н. рабіць. Хай глядзіць ён [звярок] на людзей І на іх работу... Бор грыміць, звініць, гудзе, Мне спяваць ахвота! Бялевіч.
3. Разм. Пара цечкі, жаданне да спарвання ў самак.
•••
Адбіць ахвоту гл. адбіць (у 5 знач.).
Ахвота бярэ — ёсць жаданне да чаго‑н.
Паддаць ахвоты гл. паддаць.
Сагнаць ахвоту гл. сагнаць.