прагаві́тасць, ‑і, ж.
Уласцівасць прагавітага. А твары партнёраў, рэзка змененыя прагавітасцю да грошай, яшчэ больш павялічвалі непрыемнае адчуванне. Колас.
прагаві́ты, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і прагны. Саўка неспакойнымі прагавітымі вачамі акінуў стол і закуску на ім. Колас. Смалякоў тым часам схапіўся за флягу, паднёс яе да губ, дрыжачых, пасінелых, зрабіў некалькі прагавітых глыткоў. Чыгрынаў. Асабліва нясцерпнай была туга вечарамі, калі з таго боку астрога, дзе сядзелі крымінальнікі, у камеру даляталі песні. Нудныя, поўныя жалю, прагавітага жадання волі. Машара. Такі прагавіты і скнарлівы чалавек [Аляксей Гусак], што аж дзіва. Паслядовіч.
прагаво́раны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад прагаварыць.
прагаво́рванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прагаворваць — прагаварыць.
прагаво́рвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да прагаварыцца.
прагаво́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прагаварыць.
прагада́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Памыліцца ў разліках, меркаваннях; аказацца ў нявыгадным становішчы; пралічыцца. [Мазавецкі:] — Вы, пане Сурвіла, не думайце, што мы прагадаем, калі збяром на гэтую куплю вялікі гурт. Чорны.
прага́дваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прагадаць.
прагайда́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца і праго́йдацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Гайдацца, гойдацца некаторы час. Прагайдацца гадзіну.
прагайда́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае і праго́йдаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Гайдаць, гойдаць некаторы час.