правярну́ць, ‑вярну, ‑вернеш, ‑верне; зак., што.
Разм. Спрытна і хутка ажыццявіць, зрабіць што‑н. — Нам, браце мой, трэба работку адну правярнуць, — пачаў Ярмоленка сваім грубаватым голасам. Сіўцоў.
пра́вячы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад правіць.
2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які правіць, у руках якога знаходзіцца ўлада. Правячыя колы. Правячая партыя.
3. Дзеепрысл. незак. ад правіць.
пра́га, ‑і, ДМ празе, ж.
1. Жаданне, патрэбнасць піць. Дыхаць цяжка, грудзі ўспухлі, Точыць смага, прага піць. А. Александровіч.
2. чаго, да чаго. Моцнае жаданне чаго‑н. Відаць, у гэтага чалавека жалезная самадысцыпліна, велізарная прага да жыцця. М. Ткачоў. Прага помсты за спаленыя вёскі і смерць блізкіх падвоіла рады партызан. Сачанка.
прагаблёўванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прагаблёўваць — прагабляваць.
прагаблёўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прагабляваць.
прагаблява́ны і прагаблёваны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад прагабляваць.
прагаблява́ць, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; зак., што.
1. Выгабляваць усю паверхню чаго‑н.
2. Зрабіць гэблем палоску ў чым‑н.
3. і без дап. Габляваць некаторы час.
прагавары́цца, ‑варуся, ‑ворышся, ‑верыцца; зак.
Незнарок сказаць тое, чаго нельга гаварыць; выдаць тайну. Васіль ледзь не прагаварыўся, што ён ведае, дзе яго бацька хавае золата і польскія маркі. Пальчэўскі.
прагавары́ць, ‑вару, ‑верыш, ‑ворыць; зак.
1. што і без дап. Прамовіць, сказаць. Грышка пазіраў на бацьку і на незнаёмага і ад радасці не мог прагаварыць слова... Чарот. — А ведаеце, я ганаруся гэтай адмовай! — горача прагаварыла Эма. Васілевіч.
2. Правесці некаторы час у размове. Так мы прагаварылі з .. [настаўніцай] аж да прыцемкаў. Кавалёў.