лядзя́к, ледзяка, м.
1. Невялікі кавалак лёду; ільдзінка. Калёсы тарахцелі па нераста[л]ых ледзяках. Гартны. Пагодзіцца. Са стрэх ледзякі дзінькаюць. Барадулін.
2. перан. Разм. Пра чалавека, які вельмі змёрз ці мае халодны тэмперамент.
лядзя́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Абл. Дошка або скрынка з абледзянелым дном для катання зімой з горак. На санках, лядзянках — Грамадка дзяцей. Журба.
лядзя́ш, ледзяша, м.
Разм. Тое, што і лядзяк. Шына саней церла ледзяшы .. на дробны парашок. Баранавых. У вядры замярзае вада — там ляжыць круглы лядзяш. Навуменка.
лядні́к, ледніка, м.
Скопішча вялікай масы паўзучага лёду (у гарах ці палярных абласцях); глетчар.
ля́дны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да ляда.
лядо́вы, ‑ая, ‑ае.
Які адбываецца ў ільдах. Лядовае плаванне.
•••
Лядовае пабоішча гл. пабоішча.
лядо́к, ‑дку, м.
Разм. Памянш.-ласк. да лёд.
лядо́ўня, ‑і, ж.
Пограб з лёдам або снегам для захоўвання прадуктаў. Рыбу з кошыкамі паставілі ў лядоўню. Дубоўка.
ляды́ш, ледыша, м.
Абл. Лядзяк. Пад нагамі храбусцяць кволенькія ледышы. Пальчэўскі. Часам .. у поўдзень так прыгрэе, што лядыш, які ўсю зіму правісеў пад страхой, возьме ды і заплача. «ЛіМ».
ляжа́к, лежака, м.
1. Ніжняе апорнае ляжачае бервяно зруба.
2. Гарызантальная частка дымахода.