прыво́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які шырока, вольна раскінуўся (пра мясцовасць, прастору і пад.). Ёсць штось незвычайна прыгожае ў гэтых прывольных старасвецкіх шляхах Беларусі. Колас. Прывольная, цёмная пушча: Вялізныя ліпы, дубы, Асінніка, ельніка гушча, Між хвоі апаўшай грыбы. Багдановіч.
2. перан. Вольны, нічым не абмежаваны (пра ўмовы жыцця). Раслінны свет быў багаты, корму для .. [зуброў] хапала, жыццё было прывольнае. В. Вольскі.
прыво́рванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыворваць — прыараць.
прыво́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прыараць.
прыву́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад прывучыць.
прывуча́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да прывучыцца.
2. Зал. да прывучаць.
прывуча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прывучыць.
прыву́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да прывучыцца.
2. Зал. да прывучваць.
прыву́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прывучыць.
прывучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак.
Выпрацаваць у сябе якую‑н. звычку, навык да чаго‑н. Прывучыцца да акуратнасці. □ — Не бачыш, я займаюся трэніроўкай. Хачу прывучыцца, каб галава не кружылася. Гамолка.
прывучы́ць, ‑вучу, ‑вучыш, ‑вучыць; зак., каго-што.
Прымусіць прывыкнуць, прызвычаіцца да каго‑, чаго‑н. [Каня] усё-ткі Нічыпар прывучыў, быў не такі хлопец, каб адступіцца. Мележ. Употай ад маці Ліда прывучыла карову да ярма. Паслядовіч. // Выпрацаваць якую‑н. звычку, навык да пэўнай работы, занятку і пад. Прывучыць да працы. Прывучыць да цярплівасці. □ Паляўнічыя прывучылі .. [сабачку] не псаваць здабычу, а цэлай прыносіць у рукі. Лынькоў. Змалку прывучыў .. [Сёмку] бацька хадзіць каля зямлі, любіць яе і даглядаць. Гартны.