Verbum

прышрубава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак., што.

Прымацаваць да чаго‑н. пры дапамозе шрубы або шрубавай нарэзкі.

прышрубо́ўвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да прышрубавацца.

2. Зал. да прышрубоўваць.

прышрубо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прышрубаваць.

прышч, ‑а, м.

Невялікі запалёны бугарок, гнайнічок на скуры. Тады з натоўпу выйшаў мардаты дзяцюк у кароткім шэрым пінжаку. На носе і падбародку — прышчы. Бажко.

прышча́васць, ‑і, ж.

Уласцівасць прышчавага.

прышчава́тасць, ‑і, ж.

Разм. Уласцівасць прышчаватага. Прышчаватасць скуры.

прышчава́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Пакрыты прышчамі, з прышчамі. Прышчаваты твар. □ Да іх адвярнуўся злосны твар прышчаватага рэгістратара. Бядуля. З хаты выйшла прышчаватая дзяўчына — нейкая Нохімава, казалі, сваячка. Мележ.

прышча́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і прышчаваты.

прышчамі́ць, ‑шчамлю, ‑шчэміш, ‑шчэміць; зак., каго-што.

Заціснуць, зашчаміць паміж кім‑, чым‑н. Немачка здзіўлена прышчаміла зубамі румяную ніжнюю губку і змоўкла. Брыль. Зноў сунуў руку пад вечка, ды якраз у гэты момант жанчына села на кашолку і балюча прышчаміла Сцёпку руку. Хомчанка.

•••

Прышчаміць хвост каму — паставіць каго‑н. у цяжкае, безвыходнае становішча.

прышчамля́цца, ‑яецца; незак.

Зал. да прышчамляць.