Verbum

музыказна́вец, ‑наўца, м.

Тое, што і музыкавед.

музыказна́ўства, ‑а, м.

Навука, якая вывучае тэорыю і гісторыю музыкі, музычную культуру народаў.

музыказна́ўчы ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да музыказнаўства. Музыказнаўчыя даследаванні. Музыказнаўчая літаратура.

музыка́льнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць і якасць музыкальнага. Музыкальнасць спевака. Музыкальнасць мовы.

музыка́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Здольны да музыкі; які тонка разумее музыку. Музыкальныя здольнасці. Музыкальная натура.

2. Прыемны для слыху; меладычны. Музыкальны голас. □ Купала як паэт вельмі даражыць музыкальным бокам паэзіі. Навуменка.

музыка́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто іграе на якім‑н. музычным інструменце.

музыка́нцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да музыканта, складаецца з музыкантаў. Музыканцкі ўзвод.

музы́каў, ‑ава.

Які належыць музыку, адносіцца да музыкі. Вярнуліся дзеці ў сяло Да музыкавай хаты, Ды хаты тае не было. Куляшоў.

музы́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць і якасць музычнага.

музы́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да музыкі (у 1 знач.). Музычны твор. Музычны інструмент. Музычная школа. Тэатр музычнай камедыі. Музычны магазін. □ Песні свабоднага народа загучэлі і на прыемныя іспытах у першы Беларускі музычны тэхнікум. «Беларусь». // Уласцівы музыцы. Музычны стыль. // Створаны сродкамі музыкі. Музычны вобраз.