Verbum

гліст, ✂, м.

1. Чарвяк, які паразітуе ў арганізме чалавека або жывёлы.

2. Пра худога чалавека (груб. разм.).

|| прым. глісны, ✂.

глістагонны, ✂.

Прызначаны для выдалення глістоў (пра лякарства).

• Глістагонныя сродкі.

гліцынія, ✂, ж.

Паўднёвая павойная дэкаратыўная расліна сямейства бабовых з гронкамі пахучых кветак.

|| прым. гліцыніевы, ✂.

гліцэрына, ✂, ж.

Бясколерная масляністая вадкасць, якую атрымліваюць з тлушчаў, ужыв. для медыцынскіх і тэхнічных мэт.

|| прым. гліцэрынавы, ✂.

глобус, ✂, м.

Мадэль зямнога шара або нябеснай сферы, умацаваная на вертыкальнай падстаўцы.

|| прым. глобусны, ✂.

глоса, ✂, ж. (спец.).

Тлумачэнне незразумелага слова або выразу, якое даецца на палях або ў самім тэксце старажытных і сярэдневяковых рукапісаў.

• Глосы ў скарынінскіх тэкстах.

глотагенез, ✂, м. (спец.).

Працэс станаўлення чалавечай натуральнай гукавой мовы.

|| прым. глотагенезны, ✂.

глотка, ✂, ж.

1. Частка стрававальнага тракту — мышачная трубка, якая злучае поласць рота са страваводам.

2. Тое, што і горла (у 1 знач.; разм.).

   • Схваціць за глотку.
   • Драць глотку (крычаць моцна і без толку).

|| прым. глотачны, ✂.

глузд, ✂, м. (разм.).

Розум, развага; мазгі.

• Варочаць глуздамі.

◊

• 3 глузду з’ехаць (разм.) — страціць розум, звар’яцець.

глум, ✂, м.

1. гл. глуміць.

2. Пра што-н. папсаванае, марна страчанае.

   • Многа сена пайшло ў г.